เที่ยวภูชี้ฟ้า มากกว่าการได้เที่ยว มองฟ้า มองเขา แล้วมองดูตัวเรา ดิฉันเริ่มออกเดินทางเที่ยวมาเรื่อย ๆ ตั้งแต่จังหวัดน่าน มาจังหวัดพะเยา และไปยังภูชี้ฟ้า จังหวัดเชียงราย ครั้งนี้เป็นการเที่ยวภูชี้ฟ้าครั้งแรกของดิฉัน สิ่งแรกของที่คิด เมื่อมาถึงภูชี้ฟ้า นึกในใจว่า ฉันมาทำอะไรที่นี่ ภาพโดยผู้เขียน แต่มาถึงแล้วนี่นา แม้ว่าจะยังไม่ได้คำตอบก็ตาม คงมากินหมูกระทะแน่ ๆ และชมพระอาทิตย์ตก พระอาทิตย์ดวงเดิม ไม่เคยตกเหมือนกันเลยสักที่ แม้แต่ฤดูกาลที่แตกต่าง การหักเหของแสง และการกระจายตัวของแสงก่อนสิ้นเวลาสุดท้ายของช่วงวัน ไม่เคยเหมือนกันเลยสักที ภาพโดยผู้เขียน ฉันนั่งมองพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า หลังรีสอร์ทที่พัก ในขณะที่มือก็พลิกหมูย่างไป มา ในกระทะ เทจิ้มลงถ้วยเล็ก เติมผัก เมื่อแสงตะวันลับขอบฟ้า ความหิวก็เข้ามาแทนที่ เมื่อดิฉันต้องจริงจังกับการกินหมูกระทะตรงหน้า ที่กังวลว่าถ่านจะหมด ถ้ามันหมดแล้วหมูจะไม่สุก รีบพลิกหมู ไปมาก่อนไฟในเตาถ่านจะมอด อิ่มและอร่อยมาก ๆ ภาพโดยผู้เขียน ภาพโดยผู้เขียน เมื่อคืนหลับสบายทำให้ตื่นสายไปหน่อย ขับรถมาถึงภูชี้ฟ้า แล้วต้องเดินขึ้นเขาอีก 700 เมตร ป้ายบอกระยะทางแบบนั้น ภาพโดยผู้เขียน "คงไม่เหนื่อยมั้ง" ฉันคิดในใจ เพราะว่าวิ่งมินิมาราธอน 10 กิโลเมตรได้อย่างสบาย ๆ แค่ 700 เมตร คงจิ๊บ ๆ ฉันคิด ขณะก้าวขาเดินไป "น่าจะได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นเนอะ" ฉันพูดในใจคนเดียว พอมาถึงพระอาทิตย์ก็ขึ้นไปแล้ว ไม่รอเลย หมอกเยอะ ฟ้าปิด ไม่เห็นทะเลหมอก แต่ก็ไม่ได้ผิดหวัง เพราะไม่ได้คาดหวังอะไร แต่ได้เห็นหินผาหน้าเหมือนสิงโต ธรรมชาติสร้างจริงอะ เจ๋งดี ดิฉันเกิดราสีสิงห์ แล้วได้มาดูสิงห์ แบบนี้ต้องถ่ายภาพคู่กับหน้าผาสิงห์สักหน่อย สวยงามจริง ๆ เหมือนว่ามีหญ้าเป็นเส้นขน และมีลูกตาของสิงห์ด้วย หรือเราคิดไปเอง คนอื่นก็คงมองเห็นเหมือนกัน ภาพโดยผู้เขียน อากาศข้างบน บางเบา หายใจแทบไม่ทัน ไม่น่าเชื่อว่าที่ตรงนี้ เคยมีคนนับหมื่นมายืนพร้อม ๆ กัน แค่คิดก็หายใจไม่ออกเลยจริง ๆ ระหว่างที่ดิฉันกำลังยืนหอบแฮก ๆ มีการแสดงของเด็กชาวเผ่าร้องเพลง เอาแครอทมาฝาก น่ารัก เด็ก ๆ วิ่งเล่นร่าเริง คงชินกับอากาศแบบนี้ ดิฉันนี่อึ้งไปเลย ส่วนดิฉันแค่เดินเฉย ๆ ยังหายใจแทบไม่ทัน 700 เมตร บนเขาต่างจากบนที่ราบเหลือเกิน ภาพโดยผู้เขียน ขณะเดินกลับ เห็นชาวต่างชาติใส่เสื้อกล้าม เดินท้าลมหนาว ในขณะที่ดิฉันปิดยันรูจมูก "เขาคงไม่หนาวเนอะ" ฉันคิดเงียบ ๆ กลัวจะคิดดังจนเขาได้ยินอยู่เหมือนกัน ภาพโดยผู้เขียน หันกลับมาถามตัวเองว่า "เราปกติดีใช่ไหม" เรามองเขาแปลก เขาก็มองเราแปลก ต่างคนต่างแปลก ช่วงเวลาที่เราเดินสวนกัน แว๊บเดียว แล้วทุกอย่างก็กลับสู่....."ความปกติ" การท่องเที่ยวไปในสถานที่ที่แตกต่าง ทำให้เราได้เรียนรู้ บางครั้ง การออกไปเที่ยวก็ไม่ต้องมีจุดประสงค์ก็ได้ แค่ได้ก้าวออกไปดูโลกภายนอก มันก็ทำให้เราได้เห็นโลกข้างในของเราชัดเจนขึ้น มาเที่ยวที่นี่กันนะคะ ประสบการณ์ท่องเที่ยวของเราอาจแตกต่างกัน แต่เรามีจุดหมายปลายทางที่เดียวกัน ที่เที่ยวภูชี้ฟ้า