ปลายปี พ.ศ. 2560 ผมกับแฟนผม และเพื่อนของเธอ ได้ตัดสินใจกันว่าเราจะไปเที่ยวกันสักที่ในช่วงฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง ผมเองคิดในใจว่า “นี่ประเทศเราเข้าสู่ฤดูหนาวแล้วหรอ” สาบานผมคิดจริงๆ ก็คิดดูกรุงเทพฯ เสื้อกันหนาวขายไม่ออกเลย แต่เธอบอกว่าไปเถอะอยากไป ชวนเพื่อนรุ่นน้องเธอไปด้วย ผมก็โอเครตกลง ประมาณปลายเดือนพฤศจิกายน ผมลางานแล้วตัดสินใจไปกันเราไปถึงเชียงคานก็หาอะไรทานกันตามประสา พอตกกลางคืน “โอ้ คุณพระ!!” ความหนาวเย็นมาจากไหนไม่รู้ พวกเราดีใจดันมาก ก็รีบนอน ตั้งนาฬากาปลุกด้วยความหวังตอนเช้าว่าพวกเราต้องเจอ “แสงแรกกับสายหมอก” แน่นอน ทันใดนั้น Zzzzz เสียงปลุกจากไอโฟน7พลัสดังขึ้น รีบลุกขึ้นหยิบกล้องถ่ายรูปทุกตัวที่มีขับรถขึ้นไปจอดแล้วต่อรถขึ้นไปที่จุดชมวิวเชียงคาน พอไปถึงคนเยอะมาก แต่เราก็ไม่กลัวยืนรอจนสว่างมาทั้งแสงแรกและสายหมอกพวกเราไม่ผิดหวังครับ ประทับใจ เราถ่ายรูปเก็บความประทับใจครั้งนี้ ทั้งๆที่นิ้วพวกเราแทบล็อคเพราะความเย็นของอากาศ แต่ไม่ใช่อุปสรรค มันคือครั้งหนึ่งในชีวิต บอกกับตัวเองว่า จะต้องมาอีกแน่นอน ขอบคุณเชียงคาน “แสงแรกกับสายหมอก” เครดิตภาพ : สรวุฒิ ฉายสุวรรณ