ร้อน ๆ ไม่รู้จะไปไหน งบประมาณก็ไม่ค่อยจะมี เบื่อ ๆ ขับรถเข้าป่า หมุนซ้ายหมุนขวาไม่รู้จะไปไหน ก็เลี้ยวขึ้นเขาไปทางอำเภอน้ำหนาว แต่ด้วยภาระกิจในสัปดาห์นั้นเยอะแยะมากมาย เลยขอหลบมุมพักจิตพักใจ เข้าป่าฟังเสียงน้ำไหลให้ชื่นใจก่อนที่จะมาเผชิญกับโลกภายนอกอันแสนจะวุ่นวาย ผู้เขียนมีความผูกพันกับอุทยานแห่งชาติน้ำหนาว ด้วยเมื่อครั้งวัยเด็กได้มีโอกาสเดินทางไปจังหวัดเชียงใหม่กับคุณแม่และได้เห็นภูเขาครั้งแรกก็ คือ อุทยานแห่งชาติน้ำหนาว สมัยปี พ.ศ. 2525 ต้นสนข้างทางยังไม่สูงมาก แต่ก็เป็นต้นไม้ที่มีใบสีเขียวแปลกตา ทุกครั้งที่ได้นั่งรถเพียงแค่ผ่าน มองดูยอดสนไม่ว่าจะวันที่แดดส่องแสงลอดผ่านใบสนออกมา หรือจะเป็นวันที่ฝนตกมองดูหมอกไหลรินผ่านยอดไม้ ล้วนแต่ให้ความรู้สึกที่งดงามแปลกตา และเบิกบานใจทุกครั้ง ในช่วงฤดูร้อน หรือฤดูแล้ง สิ่งหนึ่งพี่ไม่พึงประสงค์ของการเที่ยวป่าเขา คือการเผาป่า แต่อุทยานแห่งชาติน้ำหนาวก็รอดจากไฟป่ามาได้เสมอ เมื่อรถวิ่งผ่านเข้าไปในเขตพื้นที่ของอุทยานแม้จะเป็นฤดูร้อนแต่ความเขียวของป่าก็ยังมากกว่าป่าข้างนอกมากมาย รวมทั้งอากาศด้านในก็ค่อนข้างเย็นสบาย สวนสนภูกุ่มข้าวอยู่ในเขตพื้นที่อุทยานแห่งชาติน้ำหนาว หากเดินทางจากจังหวัดขอนแก่นแล้ว สวนสนจะอยู่ฝั่งซ้ายมือก่อนถึงทางเข้าที่ทำการอุทยานแห่งชาติน้ำหนาว จากถนนเข้าไปที่ภูกุ่มข้าวนั้นสองฟากฝั่งจะเรียงรายไปด้วยต้นสนจำนวนมากมาย บางแห่งมีช้างปล่อยระเบิดไว้เป็นระยะ ๆ ก่อนถึงภูกุ่มข้าวจะมีธารน้ำเล็ก ๆ ซึ่งเราจะต้องขับรถผ่านธารน้ำนั้นไป แล้วถึงจะไปถึงภูกุ่มข้าว ซึ่งเป็นลักษณะเนินเขาเตี้ย ๆ แต่ถ้าเดินขึ้นในวันแดดร้อน ก็เล่นเอาเหงื่อตกพอสมควร ด้านบนของภูกุ่มข้าวเป็นจุดชมวิวที่จะมองเห็นทัศนียภาพรอบ ๆ ของอุทยานแห่งชาติน้ำหนาว และพื้นที่บางส่วนของเขื่อนจุฬาภรณ์ด้วย แต่เป้าหมายของการเดินทางไปที่ภูกุ่มข้าวนี้ไม่ใช่การเดินขึ้นภูกุ่มข้าวเด้อ ข้าพเจ้าประสงค์ที่จะไปเอาเท้าแช่น้ำ ฟังเสียงลมพัดใบสนเงียบ ๆ ดูผีเสื้อบินโฉบไปมาบริเวณริมน้ำธารน้ำแค่นั้น ดังนั้นเมื่อเราขับรถเข้าถึงจุดที่เป็นธารน้ำ เราก็จอดรถเอาไว้ แล้วเดินลงมาเอาเท้าแช่น้ำ พยายามซึมซับเอาพลังบริสุทธิ์จากธรรมชาติอันเยือกเย็นจากภายนอก มาชะล้างขับไล่ความร้อนภายในร่างกายและอารมณ์ให้ลดลง และก็ไม่ผิดหวังเลยสักนิด สำหรับการเข้ามาสูดกลิ่นอายของธรรมชาติเพื่อฟื้นฟูสภาพจิตใจให้กับตัวเอง เมื่อเดินออกไปแล้วความสุขและพลังที่ได้รับก็ยังอบอวล แม้เพียงรำลึกถึงก็ยังสร้างความผาสุกและความสงบให้กับตัวเองจนอยากกลับไปแวะเวียนอีก เรื่องและภาพโดยผู้เขียน