จริงๆ ความสุขมันก็อยู่ใกล้เรา.. แค่เอื้อม "เป็นประตูสู่ภาคเหนือ" "เป็นจุดกำเนิดแม่น้ำเจ้าพระยา" ถ้าให้ทายชื่อจังหวัด ทุกคนคงร้อง อ่ออออ... ใช่แล้ว ก็คือจังหวัด "นครสวรรค์" หรือคนที่นี่นิยมเรียกสั้นๆ ว่า "คอนหวัน" นั้นเอง นครสวรรค์ เป็นจังหวัดที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากกรุงเทพเท่าไรนัก เป็นที่ที่เราเกิดและใช้ชีวิตอยู่จนถึงอายุ 18 ปีก่อนจะเข้ากรุงเทพ เพื่อเรียนต่อ ชีวิตหลังจากเรียนจบ ได้ทำงานอยู่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ชีวิตก็ดำเนินไปเฉกเช่นมนุษย์เงินเดือนคนอื่นๆ จริงๆ " คอนหวัน" สามารถจะเช้าไปเย็นกลับได้ แต่แปลก..เราไม่กลับมาบ้านบ่อยนัก ถ้ามีวันหยุดเราเลือกจะไปเที่ยวที่อื่นๆ ก่อนเสมอ ด้วยเพราะคิดว่า ที่บ้านฉัน "มันไม่มีอะไรน่าสนใจ" เมื่อสมองต้องการพักจากงานที่แสนจะยุ่งเหยิง เราไม่รู้จะไปไหน เพื่อนก็ไม่ว่าง เราเองก็ไม่กล้าพอที่จะเดินทางไปเที่ยวเพียงลำพัง การกลับบ้านจึงเป็นตัวเลือกที่เข้าท่าที่สุดในชั่วโมงนี้ แต่หารู้ไม่ว่า การกลับบ้านในครั้งนี้ จะเปลี่ยนความคิดของเราไปตลอดกาล... กว่าเราจะฝ่าการจราจลที่แสนวุ่นวายในเมืองหลวงไปได้ เราก็เดินทางถึงบ้านในเวลาราวๆ 17.00 น. พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า มองไปยังทิศทางนั้น " ว้าวววววว สวยยยยย" เราเผลออุทานออกมาเบาๆ เราตกตะลึงกับภาพที่เห็น แต่ไม่ลืมหยิบกล้องออกมาถ่ายเอาไว้ แสงเหลืองๆ อมส้ม นวลๆ กับทิวต้นข้าวที่เต้นไหวๆ ไปกับสายลมที่พัดความหนาวเย็น ปะทะตัวเราเบาๆ จนต้องห่อไหล่ และยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากอดอก ใจคิดถึง บรรยากาศในตอนย่ำรุ่งจะเป็นยังไง พระอาทิตย์จะสวยแค่ไหนกันนะ จะด้วยความอ่อนเพลียหรืออะไรก็แล้วแต่ คืนนั้นเรานอนหลับโดยไม่ได้อาบน้ำ!! ตอนเราตื่นยังไม่สว่างเลย หยิบมือถือมาดู เพิ่งจะตี5 หน่อยๆ น่าจะเป็นการนอนแล้วตื่นเช้าที่สุดในรอบสิบปีของเรา แต่ไม่ยักกะงัวเงียกลับรู้สึกเต็มอิ่ม สดชื่นแฮ่ะ😁 พระอาทิตย์ขึ้นโผล่พ้นขอบฟ้า เป็นดังสัญญาณการเริ่มต้นใหม่ มองเห็นหมอกเบาๆ บวกกับลมหนาวนิดๆ 23 องศากำลังดี เสียงสรรพสัตว์ดังผสมผเสปนเปไปทั่ว ฟังแล้วเพลินจัง รอบบ้านเป็นท้องนา ที่ตอนนี้เริ่มชูต้นเขียวขจี ปลิวไสว สบายตาเมื่อมองไป ฝูงนกเริ่มออกหากิน เราสูดลมหายใจยาวๆ ได้เต็มปอด ไม่ต้องแกร่งแย่งกับใคร ไม่ต้องรีบเร่งกับอะไร เป็นบรรยากาศที่เราค้นหาจากที่อื่นๆ มาตลอด จนหลงลืมมองดูสิ่งใกล้ตัว ไม่ต้องไปเที่ยวคาเฟ่ทุ่งนาที่ไหน บ้านฉันไง มี 😏😏 และนั้นทำให้ได้คิดว่า.... "ความสุข มันอยู่แค่เอื้อมจริงๆ"