ทุกคนรู้จัก "โปรง" กันดีรึยังโปรงเป็นพันธุ์ไม้ป่าชายเลน ในประเทศไทยพบอยู่ 3 ชนิด ได้แก่ โปรงแดง โปรงขาว และโปรงหมู บริเวณ "ทุ่งโปรงทอง" เป็นชนิดโปรงแดง เนื่องจากสภาพดินเป็นเลนแข็ง น้ำทะเลท่วมไม่ถึงอย่างสม่ำเสมอทำให้ลำต้นแคระ แกร็น ขนาดความสูงโดยเฉลี่ยประมาณ 2 เมตร ผมจะพาไปชมทุ่งกัน พร้อมมุมแสงสวยในป่าแสมที่อยู่ติดกัน พร้อมแล้วลุยกันเล้ยยยย.... 🌾 แสงที่ลอดผ่านหัวใจ: มินิไดอารี่จากป่าชายเลนถึงทุ่งโปรงทอง มีบางการเดินทาง…ที่ไม่ต้องเร่งรีบ เพราะทุกย่างก้าวมันค่อย ๆ พาใจเราไปอยู่ตรงจุดที่ “รู้สึก” มากกว่าที่ “คิด” และนี่คือครึ่งวันที่เราเดินทางผ่านแสง ใบไม้ และความเงียบ เพื่อไปเจอใครคนหนึ่งในมุมที่เราไม่เคยเห็น มุมที่เห็นเกิดขึ้นจริงไม่ได้เติมปรับแแต่งเลยครับทุกคน แต่ต้องแหงนมองคอตั้งบ่านะ ถึงจะเห็นหัวใจที่ธรรมชาติมอบให้ "ทุ่งโปรงทอง" เดินทางไปง่าย มีบริการที่จอดรถ รถมอไซค์พ่วง อุดหนุนรายได้ให้ชุมชนครับ ทางเข้าทุ่งโปรงทองมีร้านค้าชุมชน ผ่านท่าเรือที่สามารถนั่งไปชมป่าชายเลนเรียบริมทะเล ผมเลือกที่จะเดินผ่านป่าโกงกาง มีทางเดินไม้ เป็นป่าชายเลนที่มีความอุดมสมบูรณ์ บรรยากาศร่มรื่น เป็นพื้นที่เชื่อมต่อมาจากป่าชายเลน ต้นโกงกางมีความสูงปกคลุมทางเดินให้ร่มรื่น คล้ายกับเป็นอุโมงค์ต้นโกงกางทำให้ไม่ร้อน "ปล่อยตัวปล่อยใจให้แสงหยอดใส่" ในป่าชายเลนที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงใบไม้กระซิบกับรากไม้ที่ยืนกอดกันแน่น ให้แฟนยืนในตำแหน่งที่แสงลอดลงมาพอดี เหมือนแสงกำลังเลือกเล่าเรื่องของเธอคนเดียว 📷 Tip & Tricks กล้องถูกปรับให้อันเดอร์นิด ๆ เพื่อให้แสงที่ตกกระทบตัวแบบเด่นขึ้นมา เหมือนเป็นบทกวีแสงเงาที่เขียนกลางป่าโกงกาง — ที่นี่ไม่ต้องมีพร็อพ ไม่ต้องมีฉาก…แค่ยืนให้แสงรักตัวเองก็พอ แสงเช้าแบบนี้ ไม่ไช่แค่สวย แต่มันรู้จักหยุดเวลา 🕰 ให้เรา ทุ่งโปรงทอง — ที่ที่หัวใจมันกว้างไม่เท่าทุ่ง เราเดินเข้าสะพานไม้ในเช้าช้าๆ ฟ้าไม่ใสจัด แต่แสงยังพอคลี่ออกบนยอดใบโปรงให้เห็นประกายอุ่น ใบไม้สีเขียวอมเหลืองที่ถูกสาดแสงจนกลายเป็นสีทอง คลื่นลมบางเบาทำให้ทั้งทุ่งเหมือนขยับเบาๆ ไปพร้อมกัน เหมือนมันไม่ได้ยืนอยู่เฉยๆ แต่มัน “หายใจ” ได้ และเธอก็ยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนส่วนหนึ่งของทุ่ง ที่ไม่ได้ถูกจัดวาง แต่เหมือนถูกปล่อยให้กลืนไปกับแสง เราแทบไม่ได้บอกให้เธอโพสอะไรเลย แต่การยืนเฉยๆ ของเธอ ก็บอกอะไรบางอย่างได้มากกว่าคำพูดหลายร้อยคำ ความกว้างของทุ่งโปรงทอง เหมือนทำให้เราดึงใจเธอไม่อยู่นะ หรือจริงๆ เราไม่เคย “ถือ” มันไว้เลยตั้งแต่แรก พอได้ยินเสียงคลิกของชัตเตอร์ เธอหันมายิ้มแบบไม่ได้ตั้งใจ เราเลยรู้ว่า…บางความรู้สึกมันไม่ได้เกิดจากจังหวะที่ถูกคิดมา แต่มันเกิดจากบาง “แสง” ที่ลอดเข้ามาตรงเวลาพอดี ท่งโปรงทอง ⍈ ป่าชายเลน — แสงที่ไม่ต้องถาม แต่เข้าใจ เส้นทางเปลี่ยนจากสะพานไม้กลางทุ่ง มาเป็นทางเดินใต้ต้นแสมสูงลิบอีกครั้ง เงาของกิ่งไม้พันกันเป็นชั้นๆ เหมือนกรอบภาพธรรมชาติ อากาศชื้นลงนิดหน่อย แสงน้อยลง แต่ความรู้สึกกลับชัดขึ้น ไม่มีใครพูดอะไรเยอะ เพราะมันเป็นป่าที่เงียบในแบบที่ไม่ได้วังเวง แต่นุ่มนวลเหมือนเสียงในใจ บางช่องของแสงลอดลงมาตรงจุดที่เธอยืนอยู่พอดี และเราไม่แน่ใจว่าบังเอิญ หรือมันตั้งใจจะให้แสงนั้นเปิดเผยบางอย่าง ทำให้เธอไม่มีความลับอีกต่อไป ระหว่างต้นแสมกับแสงที่เฉียงมา เธอเหมือนยืนอยู่ระหว่างความจริงกับความรู้สึกที่ยังไม่พูด ไม่มีท่าโพส ไม่มีบทสนทนา แต่ภาพที่ออกมา กลับดูเหมือนบทบันทึกที่เขียนด้วยแสงทั้งหมด และเรารู้สึกได้ทันทีว่าการอยู่ในที่ที่เงียบพอ บางที…เราก็ไม่ได้ต้องการคำตอบ แค่ต้องการพื้นที่ให้ความรู้สึกมันพูดออกมาเอง โดยไม่มีใครขัด ไม่มีอะไรเร่งเราในวันนั้น ไม่มีแม้แต่เสียงโทรศัพท์ หรือชื่อใครดังขึ้นจากแจ้งเตือน มีแต่ทุ่งโปรงทองที่สว่างพอจะให้อภัยตัวเองกับป่าชายเลนที่เงียบพอให้ฟังความรู้สึกตัวเองชัด ๆ พิกัด : ทุ่งโปรงทอง ปากน้ำประแส อำเภอแกลง จังหวัดระยอง ภาพประกอบคอนเท้นท์โดยครีเอเตอร์ ชายสามโบสถ์ บุคคลที่ปรากฎในคอนเท้นท์ยินยอมให้เผยแพร่ภาพได้ อยากไปเที่ยวไหนหรือเปล่า? หาข้อมูลที่เที่ยวสุดปังได้ที่ App TrueID โหลดเลย ฟรี !