สัมผัส "รัก" ที่ทัชมาฮาล หลายคนคงเคยฝันว่าสักวันหนึ่งภาพสวย ๆ ที่เคยเห็นในหน้าหนังสือนำเที่ยว จะกลายเป็นภาพจริงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า และในเวลานั้น เราต้องถอดแว่นกันแดดออกไม่ว่ามันจะทำให้เราดูเท่น้อยลงหรือแสงสว่างจะแยงตาสักแค่ไหนก็ตาม เพราะสถานที่แห่งนั้นได้ชื่อว่าเป็น 1 ใน 7 สิ่งมหัศจรรย์ล้ำค่าที่มนุษย์สร้างขึ้นในโลกยุคใหม่ และยังได้ชื่อว่าเป็นอัญมณีแห่งศิลปะมุสลิมอีกด้วย จากชัยปุระ เมืองเอกของรัฐราชสถาน ฉันมุ่งหน้าไปอัคราโดยรถเช่าพร้อมคนขับโดยมีเป้าหมายเดียวในวันนั้นคือสุสานหินอ่อนสีขาวที่ตั้งอยู่ในบริเวณสวน ณ โค้งน้ำริมฝั่งยมุนาซึ่งเป็นทำเลที่สวยที่สุดแห่งเมืองอัครา ทัชมาฮาล เป็นอนุสรณ์สถานแห่งความรักของจักรพรรดิ ชาห์ จาฮาน ที่มีต่อพระมเหสีมุมทัช มาฮาล ผู้เป็นที่รักยิ่งของพระองค์ และความรักอันยิ่งใหญ่นั้นก็ปรากฏเป็นเรื่องเล่าและหลักฐานทางสถาปัตยกรรมที่งามวิจิตรให้คนทั้งโลกได้ประจักษ์แก่สายตา และฉันเองก็เริ่มใจเต้นระทึกเมื่อรถเลี้ยวเข้าไปจอดที่ลานจอดกว้างใหญ่ คนขับอธิบายว่าเขาต้องจอดที่นี่ ส่วนฉันต้องไปรอรถรับส่งนักท่องเที่ยวที่จะมารับเป็นรอบ ๆ แต่รับรองว่าไม่นาน และเช่นเคยเขาย้ำเตือนเหมือนที่เตือนทุกครั้งก่อนที่ฉันจะลงจากรถไปตะลอนเที่ยว .. อย่าลืมนะ ถ้าใครเข้ามาขอหรือเสนอขายอะไร ยูต้องบอกว่า "โน่แต้ง!!" และฉันก็พยักหน้าเหมือนเด็กนักเรียนที่ว่าง่าย ได้ ๆ ไอจะโน่แต้ง ตามที่ยูสอนจ้า จริงอย่างที่ใครต่อใครร่ำลือกัน ว่าตามสถานที่ท่องเที่ยวในอินเดียจะมีคนเข้ามายื่นมือรำพึงรำพัน หรือเสนอขายอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะไปหมดตลอดทาง แล้วเราก็ต้องรีบเดินจ้ำอ้าว และพร่ำคำว่า โน่แต้ง!! ไปเกือบตลอดทาง แรก ๆ ก็ขำ พอนานเข้าก็ชักรู้สึกเครียด จนเมื่อเห็นฝรั่งเขาเดินชิล ๆ ใครเข้ามาหา เขาก็แค่ยิ้มและโบกมือหรือส่ายหน้างาม ๆ แค่นั้น ฉันเลยทำตัวสบาย ๆ ไปด้วย รอไม่นานรถก็มาแล้วพาแล่นเอื่อย ๆ ไปบนถนนที่จอแจวุ่นวาย จุดซื้อตั๋วอยู่ไม่ไกลนัก ระหว่างทางมองเห็นป้ายโรงแรมที่พักต่าง ๆ อยู่ประปราย ชวนให้คิดว่าคราวหน้าถ้ามาอีก.. พักที่อัคราซักคืนก็น่าจะดี.. ภาพโดยผู้เขียน เดิมทีฉันคิดของฉันเองนะว่าคงมองเห็นทัชมาฮาลแต่ไกล เหมือนวัดวาอารามสำคัญในบ้านเรา เพราะเป็นสิ่งก่อสร้างใหญ่โตยังไงก็ต้องเห็นหลังคากันบ้างล่ะ แต่ผิดถนัด เพราะแม้นแต่ผ่านประตูชั้นแรกไปแล้วก็ยังเห็นแต่กำแพงสูงและสิ่งก่อสร้างอื่นที่เป็นอิฐแดงซึ่งอยู่ชั้นนอก แต่มันก็สวยอลังมากสมกับที่เป็นเขตสุสานของราชนิกูลโมกุลที่ยิ่งใหญ่ในอดีต ภาพโดยผู้เขียน ภาพโดยผู้เขียน มองผ่านซุ้มประตูหยักโค้งขนาดใหญ่ หัวใจก็เต้นระทึก ยิ่งก้าวเดินเข้าไป ภาพสี่สีสวยสดที่เคยเห็นจากโปสการ์ดบ้าง โปสเตอร์บ้าง หรือในหน้าหนังสือท่องเที่ยวก็เริ่มใหญ่ขึ้น นี่คือของจริง.. ฉันกะพริบตาปริบ ๆ รู้สึกล่องลอยเพราะแทบไม่ได้เดิน เนื่องจากผู้คนทั้งหลายต่างเคลื่อนตัวไปข้างหน้าเหมือนสายน้ำไหล พร้อมเสียงอุทาน อู้โอ้ว โอ้โห ไอ้หยา ไปตามภาษาถิ่นของตน และฉันว่าต้องมีใครน้ำตาไหลกันบ้างล่ะ เพราะที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่มีแต่ความสวยเพียงอย่างเดียว แต่เป็นสถานที่ที่มีเรื่องเล่าระดับตำนานรักด้วย .. พระองค์ทรงรักหม่อมฉันเพียงใดรึเพคะ? เหมือนได้ยินเสียงแห่งอดีตแว่วมาตามสายลมอุ่นอ้าว องค์จักรพรรดิ์ทรงรักพระมเหสีเป็นที่สุด รักเท่าที่บุรุษหนึ่งจะพึงรักภรรยาของเขาได้ รักตั้งแต่แรกเจอ และไม่เคยห่างกายนับแต่ทรงอภิเษก ทรงรักจวบจนวินาทีสุดท้ายที่ทอดมองทัชมาฮาลผ่านเศษกระจกในอุ้งหัตถ์ ทุกคนต้องเข้าคิวยาวเหยียดเพื่อเข้าไปด้านในของสุสานด้วยความสงบ และห้ามบันทึกภาพ ภาพโดยผู้เขียน ฉันเดินออกมาจากตัวอาคารด้วยความรู้สึกเศราสลด เมื่อคิดว่าคน ๆ หนึ่งอาจเป็นโลกทั้งใบของคนอีกคน แต่ไม่ว่าคนเราจะมีอำนาจและมั่งคั่งร่ำรวยแค่ไหน วันหนึ่งก็ต้องพรากจากกันไป ไม่มีอะไรยื้อได้ และฉันก็ยกมือขึ้นทาบหินอ่อนเย็นเฉียบอันลือชื่อเพื่อสัมผัสรักทัชมาฮาลสักครั้ง พร้อมแหงนหน้ามองเพื่อบันทึกไว้ในหัวใจ