การเดินทางกับดนตรีของแสตมป์
ผมคือแสตมป์
ผมเป็นคนเครียดครับ เป็นคนคิดมาก คนนอยด์ๆ เอ๋อๆ หน่อย ขี้ระแวง ขี้กลัว เวลาทำอะไรก็มักจะคิดว่ามันจะโดนด่าแน่เลย ไม่ดีแน่เลย เวลาเกิดเรื่องอะไรนิดนึงก็จะเครียดมาก ที่เห็นผมสนุกสนานบนเวทีคอนเสิร์ต นั่นก็เป็นการได้ปลดปล่อย ตอนนี้พยายามที่จะปล่อยวาง เราก็เลือกที่จะช่างมันเถอะ พออายุเรามากขึ้นเรื่อยๆ เราก็มีความสุขกับชีวิตได้มากขึ้น
ให้แสตมป์แปลงกายเป็นเครื่องดนตรี
เป็นฉาบครับ ดูภายนอกมันไม่มีความหล่อเลยนะ เวลาที่ฉาบอยู่โดดๆ มันทำให้เป็นเพลงไม่ได้ ผมก็คงคล้ายๆ กัน คือไม่สามารถทำงานคนเดียวได้ ก็ต้องมีพี่อ้อย พี่บอย นักดนตรี ทุกคนที่สนับสนุนเราอยู่
ไอเดียในการแต่งเพลง
ผมเป็นคนที่ฟังเพลงคนอื่นแล้วอิจฉา ทำไมเขาทำได้เก่งจัง ทำไมเพลงนี้มันน้อยแต่มันลงตัว เราก็อยากทำอย่างนั้นได้บ้าง ส่วนเนื้อหาคงแล้วแต่ว่าเราไปเจออะไรมา หรือใครก็ตามมาเล่าเรื่องบางเรื่องให้ฟังแล้วเกิดไอเดีย ก็จะเอามาเขียน อีกอย่างคือผมเป็นคนชอบเดิน เดินไปนู่นไปนี่ เดินแล้วมันได้ไอเดีย
ไปเที่ยวก็ต้องชอบเดิน
ใช่ๆ เดินเฉยๆ นะครับ มองนู่นนี่สองข้างทาง ชอบไปในที่ที่เขาไม่ไปกัน ถ้าไปต่างประเทศก็จะไม่ไปแลนมาร์ก ผมเลยชอบไปเที่ยวเองตลอด ไม่ไปกับกรุ๊ปทัวร์ เพราะถ้าไปกับทัวร์ผมจะทำสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ จะอึดอัดมาก การไปเที่ยวสำหรับผม มันคือการไปใช้ชีวิตอยู่ตรงนั้น ไม่ใช่แค่การไปถ่ายรูป
จำได้ขึ้นใจ
ไปเขาเขียว เราวางแผนกันว่าจะขึ้นไปเขาเขียวแล้วกลับลงมานอนที่บ้านพักกัน ตอนนั้นอยู่ ม.6 ไปกันทั้งห้องเลย ปรากฏว่าขึ้นไปแล้วฝนตกหนักมาก ลงมาข้างล่างไม่ได้ ก็ต้องนอนกันข้างบน ลำบากมาก มีคนโดนงูกัดด้วย แต่โชคดีที่มีพรานไปด้วย มันคือความสนุกของชีวิตที่จำได้แม่นมาก (หัวเราะ)
ไม่เคยเบื่อกับที่ตรงนี้
ญี่ปุ่น ไปแล้วไปอีก มันมีเสน่ห์นะ ผมชอบดู ชอบติดตามงานดีไซน์ ญี่ปุ่นมันจะมีป้ายโฆษณา ผมชอบดูพวกการจัดวางตัวอักษรญี่ปุ่น ไม่เหมือนใครในโลกจริงๆ มันจะเป็นป้ายใหญ่ๆ แล้วมีตัวอักษรเต็มไปหมด มันสุดยอดมาก แล้วก็ชอบถนน ความเรียบร้อยทำให้ถนนมันสวยมาก คนก็นิสัยดี ทำให้เราไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาทำร้ายเรา
ต้องไปเห็นด้วยตาสักครั้ง
อเมริกาครับ ช่วงนี้ชอบฮิพฮอพ เลยอยากรู้ว่าเขาอยู่กันยังไง คนผิวสีทำไมเก่งจัง มันจะเหมือนกับที่เราเห็นในทีวีรึเปล่า
กรุงเทพฯ ก็น่าเที่ยว
มีห้องสมุดที่บางรักชื่อเนลสันเฮส์ (The Neilson Hays Library) น่าไปมาก ผมชอบบรรยากาศ บางรักเป็นโซนที่ผมชอบมากเลยนะ มันสวย เพราะมีสถาปัตยกรรมเท่ๆ เยอะ มีอาร์ตแกลเลอรี่แปลกๆ ผมเคยไปถ่ายเอ็มวี แล้วผมงงมากเพราะมันคือโรงรถที่ใหญ่มาก แต่ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันมีด้วย ร้านโจ๊กปรินซ์ตรงข้ามโรบินสันอร่อยมาก
พกอยู่ในกระเป๋าเดินทาง
ที่ปิดตา เพราะถ้ามีแสงนิดเดียวผมจะนอนไม่ได้ ยิ่งบนเครื่องบินจะหลับไม่ได้เลย หรือถ้าโรงแรมม่านบาง ผมต้องมีที่ปิดตาถึงจะนอนหลับได้
ดนตรีกับการเดินทาง
ผมว่าดนตรีก็เหมือนกับจักรวาล เหมือนโลกของเราที่ไม่มีวันสิ้นสุด การเดินทางก็คล้ายๆ กัน ผมเคยแต่งเพลงชื่อกาลเวลา ที่บอกว่าโลกกว้างใหญ่เกินกว่าที่เราจะเห็นทั้งหมด ผมมองว่าคนเรามักจะอยู่ในที่ที่เราสบายใจ อยู่ในบริเวณที่เราคุ้นเคย คือในที่ที่เป็นเหมือนบ้าน แนวเพลงที่เราถนัดก็เหมือนบ้านเรา แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เราอยู่บ้านแล้วมันเบื่อ มันเหือดแห้งเราก็จะเดินทางออกไป ทำให้เห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง อ๋อ โลกใบนี้มันมีเพลงแจ๊ซมันมีฮิพฮอพนะ พอเราได้เห็น เราก็เก็บกลิ่นอายของสิ่งเหล่านั้นมาผสมผสานกัน มันก็เกิดความแปลกใหม่ ดนตรีก็เลยไม่ต่างจากการเดินทาง ที่มันไปได้ไม่มีที่สิ้นสุด
การเดินทางให้อะไร
มันทำให้ระยะเวลาในหนึ่งวันยาวนานขึ้น ถ้าเราอยู่ในที่เดิม ๆ เวลาจะผ่านไปเร็วมาก แต่ถ้าไปเที่ยวเวลาจะช้าลงเพราะประสาทจะตื่นตัว โลกมันเป็นอย่างนี้ เหมือนทำให้เรากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ตอนเป็นเด็กเคยรู้สึกมั้ยว่าวันเกิดปีนึงมันผ่านมาช้ามาก แต่ตอนนี้มันแป๊บเดียวเอง เพราะเราชินกับโลกแล้ว สมมุติไปเที่ยว 3 วัน เรารู้สึกว่าเวลา 3 วันมันช่างยาวนาน เพราะว่าเราได้เห็นสิ่งใหม่ ๆ
ทุกเรื่องราวที่น่าสนใจเกี่ยวกับการท่องเที่ยว คลิกที่ http://travel.truelife.com
มาเป็นเพื่อนกับเราได้อีกหนึ่งช่องทางที่ Facebook (อย่าลืมเข้ากด Like กันเยอะๆนะคะ)