เชียงราย เป็นจังหวัดที่เดินทางไปไม่ค่อยถึง เพราะส่วนใหญ่หยุดอยู่แค่เชียงใหม่ จนกระทั่งมีคนชวนไปแจกอุปกรณ์การเรียนและทอดผ้าป่าที่สำนักสงฆ์แห่งหนึ่ง เลยตกปากรับคำ ปรากฎว่าคืนแรกที่ไปถึง ดอยผาแดงหลวง ตำบลวาวี อำเภอแม่สรวย ต้อนรับด้วยอุณหภูมิ 18 องศาช่วงท้ายเดือนก.พ. แค่นี้ดูยังไม่สะใจ เพราะคืนต่อมาอุณหภูมิหล่นไปอยู่ที่ 14 องศา เล่นเอานอนคลุมโปงและสะดุ้งโหยงตอนอาบน้ำ บรรยากาศการแจกของให้เด็กๆ เป็นไปอย่างเซ็งแซ่ ชาวเขาเผ่าอาข่าทยอยพาลูกหลานมา บางคนสะพายตะกร้าใส่เผือกหัวใหญ่ ๆ มาให้ทำกินกัน ถ้าเหลือก็เป็นของฝากสำหรับผู้มาเยือน เราหายเกรงใจเมื่อได้กินเมนูเผือกทอดฝีมือชาวเขา เพราะอร่อยจนหอบเผือกกลับบ้านมาด้วย อาหารอื่นที่ชาวบ้านนำมาสมทบ มีอย่างฟักทองที่เขาต้มใส่น้ำตาลจนอร่อย เชอรี่(ชื่อที่ชาวดอยเรียก ส่วนเราเรียกลูกไหน) หม่อนหรือมัลเบอร์รีลูกโตๆ มะเขือเทศอวบอ้วนที่เขาตำเป็นน้ำพริกมะเขือเทศ รวมถึงผักของชาวอาข่าอย่างหอมชู ที่อยู่ตระกูลเดียวกับต้นหอม แต่กลิ่นกับรสชาติต่างกัน เรากินหอมชูแกล้มลาบกับข้าวต้ม วันต่อมาหอมชูแปลงร่างไปอยู่ในไข่เจียว รสชาติอร่อยล้ำตอนกินกับข้าวสวยที่ชาวบ้านปลูกเอง ข้าวบางบ้านดูคล้ายข้าวเหนียว แต่จริงๆ เป็นข้าวเจ้า ข้าวบางบ้านเม็ดอวบอ้วนดีแท้ นอกจากอาหารแล้ว กาแฟอาราบิกาที่ชาวบ้านปลูกและส่งให้บริษัทต่างๆ ไปแพคขายในชื่อแบรนด์ต่าง ๆ ก็จัดว่ายอด เพราะหอมกรุ่นและรสชาติดีทีเดียว ที่นี่ปลูกกาแฟประมาณเดือนตุลาคมถึงมีนาคม เราเลยได้ชิมกาแฟสดใหม่ที่ผ่านการคั่วกลาง แล้วเขานำมาบดในเครื่่่่่่่่่่องบดเล็ก ๆ ได้ที่แล้วก็ใส่กาต้ม พอเดือดเทลงแก้วแบบเพียว ๆ ไม่่่่่่่่่่่่่่่่่ใส่ส่วนผสมใด ๆ มีแต่กลิ่่่่่่่นอันหอมกรุ่น และเสียงดื่มอันดัง จนเราเอ่ยปาก เขาเลยอธิบายว่าต้องสูดกาแฟไปที่โคนลิ้นเพื่อสัมผัสรสเปรี้ยว ตามด้วยรสหวาน แต่ถ้าจิบบริเวณปลายลิ้นจะได้แต่รสขม สำหรับคั่วอ่อนรสชาติจะเปรี้ยว คั่วเข้มส่วนใหญ่ไว้ทำกาแฟเย็นเพราะใส่นม ฯลฯ ถ้าอยากนำเมล็ดกาแฟมาอม ก็ทำได้นะ เขาหยิบมาเมล็ดเดียว อมไว้พักนึงแล้วค่อยเคี้ยว เพลินดี ไม่แปลกใจที่กาแฟของเขาถูกบรรจุห่อไปวางขายที่่่่่่่่่่่่จังหวัดอื่นในชื่อยี่ห้อภาษาอังกฤษ และบนซองมีแต่ภาษาอังกฤษ แถมยังไปไกลถึงอเมริกาด้วย ทริปแจกของและทอดผ้าป่า สำเร็จด้วยดี อิ่มใจทั้งชาวเขาและชาวเรา โดยเฉพาะชาวเราที่ได้ชิมอาหารและกาแฟ เรียกว่ามาถึงที่แล้วจริงๆ