ในเมืองเล็กๆ ชื่อบางเสร่…เช้าวันหนึ่ง ผมยืนอยู่ริมถนนสายริมทะเล ไม่มีจุดหมาย ไม่มีปลายทาง แค่กล้องหนึ่งตัวกับความรู้สึกบางอย่างที่ยังไม่ตกตะกอน ฝนเพิ่งหยุดตก ไม่มีแสงแดด ไม่มีใครมาเปิดเพลง ไม่มีเสียงหัวเราะ แต่กลับมีบางอย่างที่ทำให้หัวใจอยากอยู่เฉยๆ ตรงนี้นานกว่าปกติ ผมเดินมาหยุดหน้าค่ายลูกเสือ ไม่มีแผน ไม่มีแผนที่ ได้ยินเสียงหายใจของตัวเองชัดกว่าทุกวัน ภาพแรกของเช้าวันนี้ คือมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งที่ขี่ผ่านตรงหน้า คนขี่สวมเสื้อกันฝนสีชมพูอ่อน ดูธรรมดาเหมือนทุกคนที่ต้องออกมาเริ่มต้นวันใหม่หลังฝนหยุด ในจังหวะเดียวกันนั้น มีน้องหมาตัวหนึ่งเดินตัดเข้ากรอบภาพมาทางด้านขวา มันไม่ได้ตั้งใจจะโพสต์ มันไม่รู้ด้วยว่าฉันอยู่ตรงนี้ แต่น้องหมาทำให้ภาพนี้มีชีวิตขึ้นมาในทันทีแบบที่ไม่สามารถจัดฉากได้ “จังหวะธรรมดาที่มีมนต์ขลัง… ฝนหยุด แต่ความเหงายังไม่จางหายไปไหน” ในจังหวะสั้น ๆ เพียงไม่กี่วินาที กล้องได้บันทึกช่วงเวลาที่โลกกำลังเดินต่อ โดยไม่รอให้ใครตั้งตัว ผมเดินต่อมาจนถึงอนุสรณ์สถานของพลเรือเอกพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ ที่ตั้งอยู่เงียบ ๆ ติดกับชายทะเล ตรงข้ามกันคือเรือหลวง ต.233 ลำที่ปลดระวางแล้ว เค้าเคยแล่นอยู่กลางทะเล เคยผ่านคลื่นลม เคยมีเสียงวิทยุและคำสั่งการ ในภาพไม่มีทหาร ไม่มีธง ไม่มีพิธี มีเพียงเรือที่สง่างาม และเสียงคลื่นเบาๆ ที่กระทบชายฝั่ง แต่นั่นแหละ ⍈ คือเสน่ห์ของการหยุดนิ่งโดยไม่ต้องอธิบายอะไรเลย 🛳 ตอนนี้ทุกอย่างสงบนิ่ง กลายเป็นตำนานยุทโธปกรณ์ทางประวัติศาสตร์ที่ให้ใครสักคนอย่างผม… ยืนมองโดยไม่รู้จะพูดอะไร “อดีตเคยเคลื่อนไหว… ปัจจุบันกลายเป็นความทรงจำให้คนเงียบๆ คนหนึ่งเดินผ่าน” ก่อนกลับ ผมแวะที่สวนสาธารณะใกล้ๆ ถนนยังเปียกจากฝนที่เพิ่งหยุดไป ท้องฟ้ายังไม่เป็นสีฟ้ายังเป็นสีขาวขุ่น ใบไม้แก่ร่วงหล่น กระจายไปทั่วจากลมฝน แต่ไม่รู่สึกว่าเป็นขยะ นี่คือธรรมชาติที่ต้องเป็นไป ฉันกดชัตเตอร์โดยไม่คิดมาก “นี่ใช่มั๊ย...คือวงจรของธรรมชาติ…แล้วขยะที่เกลื่อนพื้น....คือวงจรของการดำรงชีวิตมนุษย์? .....ภาพตรงหน้าสะท้อนอะไรบางอย่างในใจให้ผมเห็น” สมอเรือใหญ่กับใบพัดคู่วางอยู่ร่วมกัน คล้ายองค์ประกอบทางเรขาคณิตที่มีความหมาย ⍈ ทั้งหมดนี้เคยเคลื่อนไหวอยู่กลางคลื่นลมตอนนี้กลายเป็นประติมากรรมที่เงียบแต่ทรงพลัง บางทีการเดินคนเดียวก็ไม่ใช่เรื่องน่าเศร้าเสมอไป มันอาจเป็นช่วงเวลาที่เราได้เจอเสียงในหัวตัวเองชัดที่สุด โดยเฉพาะในสถานที่ที่ไม่มีใครตั้งใจจะจำ… แต่เรากลับอยากกลับไป บางเสร่เช้านี้ ไม่ได้มีอะไรใหม่ ไม่มีร้านกาแฟเปิดเร็ว ไม่มีใครมาตั้งกล้องถ่ายวิว ไม่มีแสงแดดงามแบบในโปสเตอร์ แต่กลับมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ใจเราอ่อนไหวอย่างแปลกประหลาด บางที… ความเงียบอาจไม่ใช่ความว่างเปล่า แต่มันคือภาษาที่บางสถานที่พูดกับเราได้ชัดกว่าเสียงใด ๆและบางเสร่—ในเช้าวันฝนหยุด—ได้พูดกับฉันแล้วอย่างแผ่วเบา… แต่นุ่มลึก “บางเสร่เช้านี้ไม่ได้มีอะไรใหม่ แต่มีอะไรบางอย่างที่หัวใจอยากกลับไปยืนตรงนั้นอีกครั้ง ในความไม่มีอะไรนั่นแหละ—มันกลับดึงดูดให้ผมอยาก “อยู่” ตรงนั้นนานๆ โดยไม่มีเหตุผล” ภาพประกอบคอนเท้นท์โดยครีเอเตอร์ ชายสามโบสถ์ #บางเสร่ #เช้าหลังฝนหยุด #miniPhotoDiary #บางครั้งถนนก็สะท้อนหัวใจ #กล้องหนึ่งตัวกับเรื่องที่ไม่ได้เล่า #ภาพไม่ได้เยอะแต่อารมณ์เยอะมาก อยากไปเที่ยวไหนหรือเปล่า? หาข้อมูลที่เที่ยวสุดปังได้ที่ App TrueID โหลดเลย ฟรี !