จิบกาแฟที่ Vivi รสยังดีเหมือนเคย
รูปถ่ายเดินเ้ท้า
เรื่องเล่าเดินทาง
By อักษรจรจัด
บ่ายจัดเกือบเย็นของวานนี้ แส้สายฝนฟาดซัดลงบนพื้นคอนกรีตอย่างเกรี้ยวกราดเหมือนโกรธกันมานานปี SMS จากสำนักข่าววิทยุหลายแห่งรายงานตรงกันเข้ามาในโทรศัพท์มือถือว่า ถนนสายหลักในกรุงเทพฯ มีสภาพการจราจรติดขัดชนิดวิกฤติ
ผมซึ่งกำลังแบกกล้องคู่ชีพตระเวนเก็บภาพบริเวณวัดพระศรีรัตนศาสดาราม (วัดพระแก้ว) และบริเวณเกาะรัตนโกสินทร์ จำต้องหาที่หลบเพื่อป้องกันอุปกรณ์ทำมาหากินชิ้นสำคัญต้องเปียกชื้น เท้าไวกว่าความคิด ก่อนที่จะคิดออกว่าควรหลบฝนที่ไหน ผ้าใบคู่เก่งของผมก็พาตัวเองเลี้ยวเข้ามาในตรอกเล็กๆ ที่อยู่ตรงข้าม “ตั้งตรงจิตรพาณิชยการ” ก่อนจะก้าวแกมกระโดดหนีน้ำฝนที่ขังเป็นแอ่งอยู่บนพื้น จุดหมายปลายทางอยู่ ณ สุดซอยครับ
ร้าน Vivi Coffee Place ปลีกวิเวกจากถนนใหญ่อยู่ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยาอย่างเงียบเชียบ ผมสูดกลิ่นฝนอีกหนึ่งห้วงลมหายใจ ก่อนจะขึ้นบันไดเล็กๆ สี่ห้าขั้นเข้าไปในตัวร้าน ฝนกระหน่ำแบบนี้ป่วยการจะเสียดายบริเวณโต๊ะมุมโปรดที่ลานด้านหน้าที่อยู่ในอ้อมกอดของสวนเล็กๆ ที่ร้านบรรจงแต่งอย่างน่ารัก
ทว่าสภาพเสื้อที่เปียกชื้นแนบตัวเมื่อกระทบกับไอเย็นของเครื่องปรับอากาศ เล่นเอาหนาวสะท้านหวั่นจะเป็นไข้ จึงกระซิบถามบาริสต้าหนุ่มที่กำลังง่วงอยู่หน้าเครื่องชงกาแฟขนาดใหญ่ที่ส่งไอร้อนแกมกลิ่นกาแฟสดหอมอบอวลเบาๆ ว่า ที่นั่งริมน้ำที่อยู่ด้านปีกติดแม่น้ำฝนสาดหรือไม่ และเมื่อได้คำตอบว่า ไม่ ผมจึงขอเปลี่ยนโต๊ะออกไปนั่งสูดกลิ่นฝนหอมๆ ริมแม่น้ำอย่างสบายอารมณ์
วีวี่เป็นอีกร้านหนึ่งที่ผมรัก และเป็นร้านโปรดของคนที่ผมรัก และนั่นยิ่งทำให้ผมรักร้านนี้มากยิ่งขึ้น และเป็นคำตอบว่าทำไมสองเท้าจึงพาตัวเองเดินมาถึงนี่ก่อนจะคิดออกว่าจะหลบฝนที่ไหน
ผมสั่งอเมริกาโน่ร้อนดับเบิลชอตอย่างคนกระหายคาเฟอีน รสชาติดีเหมือนที่เคยดื่มเมื่อเจ็ดปีแล้ว และเหมือนทุกคราที่แวะมาดื่ม ส่วน “คุณอุมัย” แห่งโต๊ะข้าว (food.truelife.com) ที่ “หลงผิด” ตามผมมาออกนอกสถานที่ จนถูกผมพานั่งรถผิดทางจนเวียนหัว เลือกสั่งมอคค่าเย็นและราสป์เบอรี่เค้ก พี่สาวนักชิมถึงกับชมเปาะว่ากาแฟหอมกรุ่นแม้จะสั่งเมนูเป็นเครื่องดื่มเย็นที่ตามปกติความหอมจะลดลงก็ตาม ส่วนเค้กนั้นหวานอมเปรี้ยวระริกที่ปลายลิ้น เรียกได้ว่า จะกินสักสามชิ้นก็ไม่เลี่ยน (ถ้าไม่ห่วงน้ำหนักขึ้น)
ที่กินขาดอีกอย่างหนึ่งนอกจากรสกาแฟละขนม (จริงๆ ของว่างอย่างสลัดและแซนวิชที่นี่ก็จัดว่าเลิศรส โดยเฉพาะสลัดผักเจแปนิสเดรสซิ่ง แต่คราวนี้อิ่มเกินกว่าจะสั่ง) ทิวทัศน์ริมน้ำของร้านกาแฟร้านนี้ถือว่าไม่เป็นรองใครครับ เพราะฝั่งตรงข้ามคือพระปรางค์วัดอรุณราชวรารามที่ยืนตระหง่านเด่นเป็นสง่า ที่ติดกันคือพื้นที่ของกองทัพเรือที่มีธงราชนาวีไทยโบกสะบัดอยู่บนยอดกาฟต์อย่างน่าภาคภูมิใจ
วีวี่เป็นกาแฟสถานที่เหมาะแก่การสังหารเวลาอย่างเหี้ยมโหดครับ (ฮา) เพราะคุณจะเพลินอารมณ์โดยไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว ผมรู้สึกว่านั่งมองเม็ดฝนไม่กี่อึดใจเท่านั้น ฝนก็หยุดตก แต่จริงๆ แล้วเรา (ผมและคุณอุมัย) สังหารเวลารอฝนหยุดไปเกินสามชั่วโมงทีเดียว
ถ้าคุณเป็นอีกคนที่กำลังหาที่ “ละเลียด” ทั้งกาแฟรสโปรด,โมงยามที่เนิบช้า รวมถึงเพลงดีๆ และหนังสือน่าอ่าน ว่างแล้ว แวะมาแถวท่าเตียนสิครับ ซอยตรงข้ามตั้งตรงจิตรพาณิชยการ เดินสุดซอยสักสองหรือสามร้อยเมตร แล้วคุณจะรักวีวี เหมือนกันกับที่ผมตกหลุมรักเธอมาตั้งแต่เจ็ดปีก่อน และจนวันนี้ก็ยังสมัครใจอยู่ในหลุมรักนั้น…