วันนี้จะมาขอแชร์ประสบการณ์ ขึ้นเครื่องครั้งแรกของน้องเฟิร์ส ซึ่งเป็นหลานชาย เรามีศักดิ์เป็นน้า เลี้ยงกันมาตั้งแต่เกิด ตอนนั้นหลานชายอายุ 5 ขวบ กำลังเรียนอยู่ชั้นอนุบาล 1 ไม่สบาย เป็นตุ่ม ผื่น ตามขา ตามแขน ไปหาหมอแถวบ้านหลายที่ก็ไม่หาย เลยคุยกับพี่สาวว่าจะให้น้องมารักษาที่กรุงเทพ ซึ่งมีคลีนิคทางด้านผิวหนังโดยเฉพาะ หลังจากนั้นความหนักใจจึงเกิดขึ้น เพราะหลานชายไม่เคยไปไหนมาไหน ถ้าไปก็เวลาพี่สาวกับพี่เขยกลับบ้านส่วนมากจะไปรถส่วนตัว ไม่เคยห่างตากับยาย และที่สำคัญไม่ชอบเข้าห้องน้ำที่อื่นเพราะไม่สะอาดขนาดไปห้างยังไม่เข้าห้องน้ำเลย ถ้าห้องน้ำไม่สะอาดหรือมีกลิ่นน้องก็จะอ้วก เลยตกลงกับพี่สาวว่าจะให้มาเครื่องบินเพราะถ้าน้องมารถทัวร์ กลัวน้องงอแงไม่ยอมเข้าห้องน้ำ เลยคิดว่าห้องน้ำสนามบินสะอาดที่สุดล่ะ และเครื่องบินเดินทางเร็วสุดน้องจะได้ไม่ปวดฉี่นาน มีเวลาเตรียมตัวประมาณ 5 วันทุกคนคิดไม่ตก ตากับยายก็กลัวหลานไม่กล้าขึ้นเครื่องบิน กลัวหลานงอแง พี่สาวกับพี่เขยก็โทรมาเล่ามาถามเรื่องเครื่องบินให้ฟังทุกวัน หลานก็ตอบคำเดิมว่าครับไม่งอแง จะขึ้นเครื่องบินไปหาพ่อกับแม่ แต่ทุกคนก็ยังคิดไม่ตก พอใกล้ถึงวันหลานเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าทุกคนก็ยังคิดมากต่าง ๆ นานา ตากับยายถึงขั้นจะไปส่งที่สนามบินถ้าหลานไม่กล้าขึ้นเครื่องก็จะได้รับกลับมาบ้าน และให้เราไปธุระที่กรุงเทพคนเดียว พอถึงเวลาออกเดินทางพ่อมาส่งขึ้นรถตู้ เพื่อไปที่สนามบิน พ่อก็รอที่คิวรถตู้จนคิดว่าหลานชายจะไม่งอแงแล้วจึงกลับบ้าน พอไปถึงตัวเมืองก็นั่งรถแท๊กซี่อีกครั้งเพื่อไปสนามบิน เราก็พูดคุยกับหลานตลอดทางเพื่อให้มั่นใจว่าเขายังจะไปกับเรา พอไปถึงสนามบินก็ไปเช็กอิน เอกสารที่ใช้ในการเช็กอินขึ้นเครื่องบิน เด็กทารกตั้งแต่ 7 วัน - แต่ไม่ถึง 7 ปีบริบูรณ์ จะต้องใช้สูติบัตรฉบับจริง หรือพาสปอร์ต โหลดกระเป๋าเสร็จก็นั่งรอเวลาขึ้นเครื่อง เพราะกระเป๋าสามารถนำขึ้นเครื่องได้แค่คนละะใบเท่านั้น เลยต้องโหลดกระเป๋า ทุกคนโทรมาอย่างไม่ขาดสาย กลัวน้องงอแง และแล้ววินาทีนั้นก็มาถึง พนักงานประกาศได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว ขึ้นบันไดไปชั้นสองและเดินตามทางเพื่อไปขึ้นเครื่อง ระหว่างทางเดินเห็นเครื่องบินลำใหญ่มาก เราก็ตกใจกลัวหลานเห็นแล้วจะกลัว แต่หลานไม่แสดงอาการอะไร เราให้หลานเดินก่อนเราเดินตามหลัง วินาทีนั้นหัวใจแทบหยุดเต้นลุ้นมากว่าหลานจะกลัวไหม จะงอแงหรือเปล่า สุดท้ายหลายชายเดินเข้าไปถึงประตูทางเข้าเจอพี่พนักงานต้อนรับเข้าก็สวัสดีพี่ ๆ พนักงานบนเครื่อง แล้วพี่พนักงานก็พาไปที่นั่ง วินาทีนั้นโล่งใจมากเหมือนยกภูเขาออกจากอก สำเร็จ!! เราจะไปกรุงเทพด้วยกัน ระหว่างทางน้องง่วงนอนแต่ไม่ยอมนอน เราก็หานั้นหานี้ให้ หาขนมให้ เอาพี่หมีให้ ชวนคุยสุดทางแต่น้องไม่มีอาการใดๆ เราเลยโล่งใจ มีคำถามไม่กี่คำวนไปวนมา หลานชาย : ทำไมเครื่องบินอยู่ที่เดิม (เพราะมีแต่เมฆขาวไงเลยมีคำถามนี้) และคำถามนี้เมื่อไหร่จะถึง ตามสไตล์เราขึ้นเครื่องลำไหนไม่เคยไม่มีเครื่องดีเลย์ เครื่องบินวนประมาณ 15 นาทีถึงลงจอดได้และนั่งรถบัสจากลานจอดเพื่อมาตัวสนามบิน รอกระเป๋าจากสายพานอีกประมาณ 30 นาทีพี่สาวมารอกลัวเราพาหลานหลงทาง นั่งไม่อยู่เดินตามหาประตูนั้นทีประตูนี้ที และแล้วเราทั้งสองก็เดินทางถึงกรุงเทพอย่างปลอดภัยไร้อุปสรรค ภารกิจสำเร็จแล้ว ด้วยความที่น้องมีทุนเดิมอยู่แล้ว คือเคยมาส่งพ่อกับแม่ขึ้นเครื่องที่ สนามบินบ่อย ๆ ชอบเล่นเครื่องบิน ขอบดูเครื่องบินในทีวีน้องจึงไม่กลัวเลยกล้าขึ้นเครื่องบินค่ะ #Photo by น่องโต